Bir aşk ve cesaret hikayesi: Cyrano

 

Aynı adlı sahne müzikalinden sinemaya uyarlanan Cyrano harika bir dönem filmi. Gösterinin köküyse 1897 tarihli Cyrano de Bergerac’a dayanıyor. Bugün aslında Büyük Sahne’ye oyun izlemeye gitmiştim. İki perdelik çok güzel bir oyundan çıkmış merdivenlere doğru yürürken filmin afişi dikkatimi çekti. Cyrano’yu okuyunca aklıma orijinal oyunu geldi. Hemen internetten kontrol edip bilet aldım. Film başlayalı beş dakika olmuştu ve kendimi hemen salona attım. Bu arada tek başıma vip salonda izledim filmi. Yok yok bana özel değildi ama öyle oldu sanki.

Eserin orijinalinde Cyrano güzel meziyetlerine rağmen burnunun çok büyük olmasından dolayı utanç içindedir. Burada ise boyunun kısalığından dolayı çekinen biri çıkıyor karşımıza. Daha önce de performansını izlediğim ve her görüşümde fazlasıyla Charlie Chaplin’e benzettiğim bir oyuncu var; Peter Dinklage. Amerikalı tiyatro oyuncusu Peter bu filmde de harikalar yaratmış.

Film görsel anlamda buram buram tarih kokuyor. Aksesuarlar, kıyafetler tipik bir görsel şölen. Filmde çok kişinin gözünden kaçabilecek bir detaydan bahsetmek istiyorum. O dönemde düelloya davet, eldivenin yüze çarpılmasıyla olurdu (Puşkin de maalesef böyle bir düelloda hayatını kaybetmiştir) İşte filmdeki tiyatro sahnesinde de bunu görüyoruz. Cyrano güçlü ve cesur bir askerdir. Bu düellodan da sağlam çıkar.

Çok güçlüdür ama Roxanne’ye açılamaz. Çok aşıktır. Dük de aşıktır ona başka bir çok kişi de ama Roxanne çok gururlu ve çok romantik bir kadındır. Durmadan yakınır “biri bana duygularını söylese, sonsuza kadar yanımda kalacağını söylese…” diye şarkılar söyler. Bir gün Roxanne de aşık olur. Ve bu aşık olduğu adam Cyrano’nun alayına katılacak bir asker adayıdır. Cyrano ve Roxanne çocukluk arkadaşıdırlar… Bir gün Roxanne aşık olduğunu Cyrano’ya anlatır ve o kişiyi alayında korumasını ister Cyrano’dan. Cyrano bağrına taş basar ve adamı incitmez. Asker artık alaydadır ve o da Roxanne’ye aşıktır.

Gel gelelim duyguların ifadesine…

Burada aslında gözümüze sokulmak istenen şey maddeden çok mananın ne kadar önemli olduğu. Roxanne duygulara çok önem veriyor. Ve askerden mektup istiyor fakat adam duygularını ifade etmekten aciz “her şeyi verirdim birinin hislerimi ona söylemesi için” diyor cesur savaşçı ve Cyrano bu konuda ona yardım ediyor.

Burada aklımıza  “kalem kılıçtan keskindir” sözü gelmeli. Cesaret, yakışıklı oluş ve birçok özellik de bir yere kadarmış. Bu filmde ise Cyrano’ya kadardı… Çok fazla anlatmayayım. Cyrano devamlı bu askerin ağzından aslında kendi duygularını yazıyor Roxanne’ye ve kadın adama büyük bir tutkuyla bağlanıyor aslında bağlandığı kişi Cyrano’nun kalbinden dökülenlerdir.

Sonun da ne mi oluyor…

İzleyince göreceksiniz.

(Bu arada filmdeki bir sahne aklıma İnziva adlı oyunu getirdi. Buradan yazanına, yönetenine, oyuncularına da selam olsun…)  Filmde bir mağara sahnesi vardı. Mağarada askerler ailelerine verilmek üzere mektuplar veriyordu ulağa… Asker her yerde asker acı her yerde aynı.

Özetle: Cisim öylece kalırken, ruh çok güzel kazanır. Uzun vadede mânâ her zaman galip gelecektir.