“Çekiyorum 1 2 3!”
Baba oğul hatıra fotoğrafı çektirir…
Aradan çok uzun yıllar geçer. Oğul büyümüştür. Koskoca bir avukattır artık.
***
Yusuf eve gelir, yorgun olduğu her halinden bellidir. Daha doğrusu yarımdır, her akşam olduğu gibi. Dinlediği şarkıdan da benim anladığım buydu; “Ne zaman geldin ruhum görmedim seni. Uçaktan atlarken unuttum galiba özledim…”
Camın kenarında bir kadeh rakı içer. O da yetmez bir de ilaç alır, adını söylemeyeyim; benim de uçağa binerken aldığım o ilaç!
Uyur…
Kapı çalar.
Yusuf kapıya doğru gider ve açtığında gördüğü şey; 25 yıldır görmediği babasıdır.
Babası bir âşıktır, sazına ve türkülere âşık bir âşık. Elinde saz bir de valiz kapıda öylece bakakalır oğluna, oğlu da ona… Valizinde taşıdığı şeyinde kefen olduğunu ilerleyen sahnelerde görüyoruz.
25 yıl sonra babanın ağzından çıkan o soluk lâf; “iyi akşamlar!”
25 yıl sonra “iyi akşamlar mı!” diyor insan izlerken. Ve kendi hayatı içinde dolanıyor sessiz sedasız; “der mi der…”
Ve bazı ilişkiler bittiği yerden hiç kopmamış gibi devam eder. Ama bazıları! İşte bu filmdeki baba oğul ilişkisi de devam edemeyenlerden oldu… Edemezdi de. Yabancıdan da yabancı olur en yakınınız yıllar sonra, o boşluğu dolduramazsınız.
“Bu misafiri kabul edersen” der baba. Yusuf büyük bir şaşkınlıkla babasını içeri davet eder “estagfirullah, geç…”
Eve geçebilir, yerleşedebilir ama hayatının neresine yerleşecektir bu adam. İşte sorgulamalar bu sahneden sonra başlıyor. Yusuf’un gözlerinde görünen şey şu; “neredeydin 25 yıldır, nerede?”
Garip bir yaratığa bakar gibi süzüyor babasını çaktırmadan… Öyle ya, ne yer ne içer bu yaratık. Nelerden hoşlanır ya da neleri sevmez. Sigara içer mi mesela? Ya elindeki saz? En sevdiği türkü hangisi acaba?
Ve kısa süre içinde Yusuf babasının ağır hasta olduğunu öğrenir. Babasına acilen hastaneye yatmasının gerektiğini söylese de babasının tek derdi vardır Âşıklar Bayramına gitmek. Baba Yusuf’u ikna eder ve yola çıkarlar. Baba uzun yola dayanamaz ve hastaneye yatmak zorunda kalır. Tabi bu yol boyunca 25 yılın hesabı sorulmuştur Yusuf tarafından “neden? Neden?”
Türküler ve semahla süslenmiş, yalın anlatımı ve derin manasıyla izlenesi ve ibret alınası bir film. Bir sahne var ki aklımdan çıkmıyor; Yusuf yolda mola verdikleri sırada babasını çağırır bir fotoğraf çekelim, hatıra kalsın der. Ama birbirlerine o kadar yabancıdırlar ki sanki Yusuf’a göre kadrajda baba yok, babaya göreyse oğul yok. Antika neden kıymetlidir? Yaşanmışlıkların yüzü suyu hürmetine. Bir insan eski bir fincan ya da bir sehpa kadar mı var olmaz hayatında insanın? Kokusu, dokusu… O fotoğraf da öyle bir fotoğraftı.
Bazı soruların cevabı yoktur maalesef. Ve bazı soruları sormak yerine büyük büyük yutmak gerekir.
Filmin sonunda önde ambulans gider, arkada Yusuf’un arabası…
Aklıma babamın cenaze aracının arkasından gidişimiz geldi.
Geceydi…
Dolunay Toros dağlarının ardından sadece bizi izliyor gibiydi…
Yarım giden babalara, yarım kalan çocuklara selam olsun.
Ya siz nasıl yarım kaldınız?
BtL
