Şiirlerim

Şiirlerimi toparlamak istedim ve şiir dosyamı açtım... Bir çoğu yıllar önce yazdıklarım. Bir çoğunu "bunu ben mi yazdım" diyorum. Kimini revize ediyorum fakat bazen kendimi durduruyorum çünkü bu o zamanki duygularıma ihanet gibi geliyor. Hikaye başkadır, roman başkadır, yazı yazmak başkadır fakat şiir çok ama çok başka. Orada tamamen duygularınız vardır. Edebiyat yapıldığı için abartı sanatı da şiirin içine işlemiştir fakat duygular gerçektir. İşte bu yüzden diyorum ki; şiirlerini değiştirme Betül! 

HER ŞEY SENİNLE GÜZELDİ

Çok karanlık oluyor bazen yollar.
Bazen aydınlık.
Soğuk oluyor bazen…
Ama ruhunu hissettiğimde sıcak…
Islak yollarda bile ayak izlerini görüyorum.
Onlara basıp gideceğim diye bazen çocuklar gibi zıplıyorum.
Gök gürlüyor meselâ…
Gözlerimi kapatıyorum.
Yağmur yağıyor oluk oluk!
Yetmiyor, ellerimle sıkı sıkı bastırıyorum gözlerime…
Açtığımda gözlerimi, ayak izlerini göremiyorum.
Yerler kurumuş, yağmurdan eser yok.
Dolunay, gümüşten bir yol seriyor önüme.
Mandolin çalıyor yaşlı bir adam her seferinde…
Bir pelerin buluyorum yerde serilmiş öylece.
Bir kalem bir de kâğıt…
Bir şeyler yazılmış silinmiş, yazılmış ve yine silinmiş.
Bu her seferinde böyle…
Ve ben, uykuyla uyanıklık arasında ki yakazalar da seninle…
Ve ben, kum saatinin o en ince yerinde…
Mandolinin sesi yankılanıyor yine yerde ve gökte…
Senin sesinle birlikte…

FRİDA

Frida'nın hayatını okuyorum. Daha önce de farklı kalemlerden okumuştum. Bu sanırım onun gerçekten bir yakını. Ve ilerleyen sayfalarda şöyle bir cümle geçiyor: "yeni ay doğmuştu ışıl ışıl... Uzanıp baktım belki bir yüz görürüm diye"
Demek Ay'a bakarken yüz görme olasılığı sadece benim aklımdan geçmiyormuş. Neden? Aslında bir yüz saklı değil mi orada? Size de öyle gelmiyor mu? Anneannem uzunca bir zaman göremeyeceği bir arkadaşıyla ya da komşusuyla ayrılırken; "beni görmek istediğin zaman Ay'a bak" dermiş. Yani insanlar  bir zamanlar Dolunayda buluşurmuş. Kurt adam değillerdi elbet. Ama şu bir gerçek ki; Dolunay'da bir değil bir çok yüz gizli...

Frida...

Siyasi tavrı, kocasıyla yaşadığı çalkantılı hayatının ötesinde acıları olan bir kadın. Geçirdiği trafik kazasının onda bıraktığı korkunç acılar. Yatağa mahkumiyet ve bu mahkumiyetin neticesinde ortaya çıkan otoportreler... Umutla umutsuzluk çizgisinde gidip gelen bir portre. Kimine göre dalga geçilmeyi hak eden bıyıkları vardı ki o dönemin Meksika'sında bir kadının sahip olduğu saygınlık bıyıklarıyla orantılıydı. Yani; ne kadar bıyık o kadar prestij. Kılın ve tüyün ötesinde gördüğüm şey; bakışlarına hapsettiği "gelecekte"yi görebiliyorum.

Yaşamın bir umuttan ibaret olduğunu anlatan ve umudu beklerken arayışları devam eden bir insanın bakışları...

Senin...
benim...
ve diğerlerinin bakışları gibi.